James Lee Byars
Ο Tζέιμς Λι Μπάιερς γεννήθηκε στο Ντιτρόιτ το 1932. Υπήρξε μια φιγούρα ιδιαίτερα ορατή και αντιφατική στην τέχνη της δεκαετίας του 1970 και του '80, όπως και παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του, το 1997, αν και ο ίδιος έλεγε: «Η δεκαετία του εξήντα ήταν η μόνη δεκαετία της ζωής μου. Στη δεκαετία του ενενήντα σταμάτησε.»
Ο Μπάιερς σπούδασε Φιλοσοφία και Καλές Τέχνες στην ιδιαίτερη πατρίδα του, και επί δέκα χρόνια (1958-1967) μοίραζε το χρόνο του μεταξύ Κιότο, όπου μελετούσε την ιαπωνική χειροτεχνία και σκέψη, και ΗΠΑ. Μέχρι το τέλος της ζωής του (μία από τις εμμονές του ήταν να προβλέπει την ώρα θανάτου του ιδίου καθώς και άλλων ανθρώπων) παρέμεινε μια ταξιδιάρικη παρουσία, στην αιώνια αναζήτηση αυτού που αποκαλούσε «Τέλειο». Πέθανε στην Αίγυπτο, όπου αναζητούσε τεχνίτες που να μπορούν να φυσήξουν χρυσό όπως το γυαλί.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, ο Μπάιερς είχε αναδειχθεί ως σημαντική παρουσία και στην ευρωπαϊκή καλλιτεχνική σκηνή, ιδιαίτερα μετά την πρώτη του ευρωπαϊκή έκθεση, στη Wide White Space Gallery της Αμβέρσας το 1969, για την οποία η γκαλερί μετονομάστηκε σε The Institute for the Advanced Study of James Lee Byars [Ινστιτούτο Ανωτάτων Μελετών για τον Τζέιμς Λι Μπάιερς]. Μια ταινία για τη βελγική τηλεόραση, του Ζεφ Κορνέλις, καταγράφει το συμβάν. Ο Μπάιερς αργότερα συμμετείχε στις documenta 5, 6, 7, 8 και 9.
Το παράδοξο είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος να μιλήσει κανείς για τον Μπάιερς. Η πρακτική του συνδυάζει Μινιμαλισμό, Εννοιολογική Τέχνη, Περφόρμανς και Φλούξους, ωστόσο ο ίδιος μόνο περιφερειακά συμμετείχε σε αυτά τα «κινήματα». Αναζητούσε τη Σκέψη αλλά και τη Μορφή· πνευματικοί του ήρωες ήταν οι «Στάιν, Αϊνστάιν και Βίτγκενσταϊν». Ως τα μέσα της δεκαετίας του 1970, πρωταρχική του επιδίωξη ήταν η «Ερώτηση», που κατεξοχήν εκδηλώνεται στην περφόρμανς The World Question Centre [Παγκόσμιο κέντρο ερωτήσεων] (1969), επίσης καταγεγραμμένη από τον Κορνέλις, καθώς και στο TH FI TO IN PH (ακρωνύμιο από τη φράση The First Totally Interrogative Philosophy [Η πρώτη απόλυτα ερωτηματική φιλοσοφία]). Αργότερα, θα κυριαρχούσε η αναζήτησή του για το «Τέλειο», με έργα όπως The Perfect Book [Το τέλειο βιβλίο], The Perfect Thought [Η τέλεια σκέψη], The Perfect Death [O τέλειος θάνατος], ακόμη και The Perfect Question [Η τέλεια ερώτηση]. Όταν δώρισε την εφήμερη περφόρμανς The Perfect Smile [Το τέλειο χαμόγελο] (8 Νοεμβρίου 1994) στο Μουσείο Λούντβικ της Κολωνίας, επρόκειτο για το πρώτο έργο του είδους του που εντασσόταν σε συλλογή σημαντικού μουσείου. Ο κριτικός και ποιητής Thomas McEvilley γράφει: «Αυτό που πραγματικά, κατά βάθος, συνέβαινε είναι ότι το Τέλειο εμφανιζόταν ως απάντηση στην Ερώτηση.»